သက္သက္လြတ္ႏွင္႔ ပါဏာတိပါတ သိကၡာပုဒ္ ၿပႆနာ

အရွင္ဘုရား တရုတ္ ကိုးရီးယား တိဗက္ ထိုင္၀မ္ ေဟာင္ေကာင္ ဂ်ပန္စတဲ႔ မဟာယာနအႏြယ္၀င္ ဗုဒၶဘာသာမ်ားဟာ ကိုယ္႔ေႀကာင္႔ တပါးေသာ သတၱ၀ါေတြ မေသေစႀကပါနဲ႔ ဆိုတဲ႔ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ သက္သက္လြတ္ စားသုံးႀကပါတယ္၊

ဘုရားရွင္ကလဲ လူေတြ ခါး၀တ္ပုဆိုးကဲ႔သို႔ ေစာင္႔ထိန္းအပ္တဲ႔ ငါးပါးသီလ ထဲမွာ ပါဏာတိပါတ သိကၡာပုဒ္ကို ထည္႔သြင္းပညတ္ထားေတာ္မူပါတယ္၊ ရဟန္းေတာ္မ်ား အပါအ၀င္ ၿမန္မာဗုဒၶဘာသာလူမ်ိဳး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ အသားငါးကို စားသုံးေနႀကတယ္။

တကယ္လို႔ လူေတြ အားလုံးသာ အသားငါးေတြ အားလုံးေရွာင္ႀကဥ္ၿပီး သက္သက္လြတ္ စားႀကမယ္ ဆုိရင္ သတၱ၀ါေတြ ေသခ်ိန္မေရာက္ေသးပဲ မေသေတာ႔ဘူးေပါ႔ဘုရား၊ လူေတြက စားသုံးေနႀကလို႔သာ အသတ္ခံ ေနႀကရတာပါ၊ အဲဒီအခ်က္ကို တပည္႔ေတာ္ နားမလည္နိုင္ေအာင္ပဲ ၿဖစ္ေနပါတယ္၊ ေက်းဇူးၿပဳၿပီး ေၿဖႀကားေပးပါအုံးဘုရား - --

ကိုေက်ာ္လြင္
Genting Highlands

ဂြ်န္လ ၁၅ ၇က္ေန႔က ေတာင္ေပၚေဒသကို ေရာက္ရင္းနဲ႔ ဒကာတစ္ေယာက္က ေမးလာတဲ႔ ေမးခြန္းေလးပါ၊ ေမးခ်င္စရာ သိသင္႔စရာေလးမို႔ စိတ္၀င္စားမိပါရဲ႕၊

ဒကာရဲ႕ ေမးခြန္းထဲကလို လူေတြအားလုံး မစားသုံးႀကဘူး ဆုိရင္ အေကာင္းဆုံးနည္းလမ္းပဲေပါ႔၊ သတၱ၀ါေတြ တိရိစၦာန္ေတြကိုလဲ ဇီ၀ိတဒါန ေပးလွဴရာေရာက္ပါတယ္၊ သို႔ေသာ္လည္း ၿမတ္စြာဘုရားရွင္အားလုံးေသာ္မွ ခြ်တ္လို႔ မရနိုင္တဲ႔လူေတြ ( တနည္းအားၿဖင္႔ )ပါရမီ မၿပည္႔ေသးတဲ႔ လူေတြ ကို မခြ်တ္နိုင္ပါဘူး၊ ဆုိလိုတာက မတားၿမစ္နိုင္ဘူး၊ ဒီေတာ႔ ကမၼႆကာ - သတၱ၀ါတခု ကံတခုပဲ၊ ၿပဳသူအသစ္ ခံရသူ အေဟာင္း၊ ၀ဋ္ေႀကြးရွိလို႔ ခံႀကရတာ - ဆုိၿပီး မ်က္နွာလႊဲထားေတာ္မူခဲ႔ရတယ္၊

ဒီေနရာမွာ သက္သက္လြတ္အေႀကာင္းနဲ႔ စားလိုက္တဲ႔ အာဟာရက လူတေယာက္ကုိ သစၥာတရား ထုိးထြင္းသိနိုင္ဖို႔ ေက်းဇူးၿပဳပုံဆုိၿပီး အခ်က္ ၂ ခုနဲ႔ေၿဖႀကားပါမယ္၊ ရဟန္းေတာ္မ်ားမွာ သီးသန္႔ မစားအပ္တဲ႔ အသားငါးမ်ား ( ၁၀ )မ်ိဳးရွိတယ္။

၁။ လူသား ( ဇာတ္တူသား ၿဖစ္ေသာေႀကာင္႔ )
၂။ ဆင္သား ( ရွင္ဘုရင္ရဲ႕ အသုံးအေဆာင္ၿဖစ္ၿပီး အႏၱရာယ္ႀကိဳတင္ကာကြယ္နုိင္ေအာင္

လို႔ )
၃။ ၿမင္းသား ( ရွင္ဘုရင္ရဲ႕ အသုံးအေဆာင္ၿဖစ္ၿပီး အႏၱရာယ္ႀကိဳတင္ကာကြယ္နုိင္ေအာင္လို႔ )
၄။ ေခြးသား ( စက္ဆုပ္ ရြံရွာဖြယ္ ၿဖစ္လို႔ )
၅။ ေၿမြသား ( စက္ဆုပ္ ရြံရွာဖြယ္ ၿဖစ္လို႔ )
၆။ က်ားသား ( အနံ႔ခံၿပီး စားသူကို အႏၱရာယ္ေပးတတ္လို႔ )
၇။ သစ္သား ( ။ )
၈။ ၿခေသၤ႔သား ( ။ )
၉။ ေအာင္းသား ( ။ )
၁၀။ ၀ံသား ( ။ )
အထက္ပါ အသားႀကီး ဆယ္မ်ိဳးက လြတ္တဲ႔ ႀကက္သား ၀က္သားစတာေတြမွာလဲ အစြန္းသုံးပါး လြတ္ရင္ ဘုန္ေပးနိင္တယ္ လို႔ ခြင္႔ၿပဳထားခဲ႔တယ္၊ အစြနး္သုံးပါး ဆိုတာက --

၁။ ဒိ႒မံသ - ကုိယ္႔ကို ရည္စူးၿပီး သတ္ၿဖတ္တယ္လို႔ မ်က္စိနဲ႔ တပ္အပ္ၿမင္ကာ ခ်က္ကပ္ထားတဲ႔ ဟင္းလ်ာ၊
၂။ သုတမံသ - ကုိယ္႔ကို ရည္စူးၿပီး သတ္ၿဖတ္ထားတယ္ လို႔ တဆင္႔စကား ႀကားကာ ခ်က္ထားတဲ႔ ဟင္းလ်ာ၊
၃။ ပရိသကၤ ိတ မံသ - ကုိယ္႔ကို ရည္စူးၿပီး သတ္ၿဖတ္ထားတယ္ လို႔ စိတ္က ယုံမွားရွိေနတဲ႔ ဟင္းလ်ာ၊
ေတြကို မဘုန္းေပးေကာင္းပါဘူး၊ စားသုံးခဲ႔ရင္ အၿပစ္ၿဖစ္ပါတယ္၊ ဒါေႀကာင္႔ ကိုယ္နဲ႔ သင္႔ေလ်ာ္တဲ႔ ဆႏၵရွိတဲ႔ရဟန္းေတာ္ေတြ စားလိုက စားနုိင္တယ္၊ မစားပဲ ေနလိုက ေနနိုင္ပါတယ္ လို႔ ကရုဏာေတာ္နဲ႔ ခြင္႔ၿပဳေတာ္မူခဲ႔တယ္၊ လူေတြမွာေတာ႔ ကိုယ္တိုင္ မသတ္ရင္ စိတ္ႀကိဳက္ စားသုံးနိုင္ပါတယ္၊

ေနာက္တခ်က္က က်ယ္ေၿပာလွတဲ႔ စႀကာ၀ဠာကမၻာႀကီးထဲမွာ လူအမ်ိဳးမ်ိဳး စရိုက္အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိေနတာေႀကာင္႔ ဘယ္လို တန္ခိုးရွင္ကမွ တိရိစၦာန္ေတြကို မသတ္ေအာင္ မစားသုံးေအာင္ မတားၿမစ္နိုင္ပါဘူး၊ ဘုရားရွင္က တားၿမစ္နိင္တယ္ ထားဦးေတာ႔ - အဲဒီ အကုသိုလ္သမားေတြကို အခ်ိန္ၿပည္႔ တားဆီးေနရတာနဲ႔ အက်ိဳးရွိတဲ႔ မဂ္တရား ဖိုလ္တရားေတြကို ေဟာဖို႔ အခ်ိန္ရွိမွာ ေလာက္ငွမွာ မဟုတ္ေတာ႔ဘူး၊ ဒါေႀကာင္႔လဲ တ၇ားထူး ရနိုင္သူကို ပထမ ဦးစားေပး ေရြးခ်ယ္ ေခ်ခြ်တ္ေတာ္မူခဲ႔တာပါ။

ဒုတိယအခ်က္ၿဖစ္တဲ႔ အာဟာရက တရားထူးရဖို႔ ေက်းဇူးၿပဳပုံကေတာ႔ ဘုရားရွင္သက္ေတာ္ထင္ရွား

ရွိစဥ္အခါက ရဟန္းေတာ္ အပါး ( ၆၀ ) ဟာ ၿမတ္စြာဘု၇ားဆီက ကမၼ႒ာန္းေတာင္းၿပီး သာ၀တၳိနဲ႔ ေ၀းလံတဲ႔ ေတာရြာတရြာမွာ ၀ါဆုိခဲ႔ႀကတယ္၊ အဲဒီရြာက ဒကာမႀကီးတေယာက္ကလဲ သိပ္ႀကည္ညိဳလြန္းလို႔ အစစအရာရာ လွဴဒါန္းေပးတယ္၊

တေန႔ေတာ႔ ကိုယ္ေတာ္ေတြ တရားအားထုတ္ေနတာကို ႀကည္႔ၿပီး တပည္႔ေတာ္လဲ အားထုတ္လို႔ ရနိုင္ပါသလား လို႔ ေမးလိုက္တာ ရနိုင္တယ္ ဆုိတာနဲ႔ ၃၂ ေကာ႒ာသ ကမၼ႒ာန္းေတာင္းၿပီး အခ်ိန္ၿပည္႔ အားထုတ္ေနသတဲ႔၊
မႀကာခင္မွာပဲ ဒကာမႀကီးက သုံးမဂ္ သုံးဖိုလ္ ဆုိက္ၿပီး ေလာကီ စ်ာန္ အဘိညာဥ္ႏွင္႔တကြ အနာဂါမ္အရိယာ ၿဖစ္သြားတယ္၊ တရားထူးရတာနဲ႔ တၿပိဳင္နက္ထဲ - -
" ငါ႔ သားေတာ္ေတြ ငါ႔လို တရားထူး ရေနႀကၿပီလား - ဘယ္လို အဆင္႔ ေရာက္ေနႀကၿပီလဲ "လို႔ ႀကည္႔လို္က္ေတာ႔ အားလုံး ဟာ ပုထုဇဥ္ေတြပဲ ရွိေသးတာကို အဘိညာဥ္နဲ႔ ၿမင္ေတြ႔လိုက္ရေတာ႔ စိတ္မေကာင္းၿဖစ္သြားတယ္၊
ဘယ္လိုေတြေႀကာင္႔ တရားထူးမရနိုင္ႀကတာလဲ လို႔ ဆက္လက္ ဆင္ၿခင္ႀကည္႔ၿပန္ေတာ႔ --
ေသနာသန သပၸါယ - ေနရာထုိင္ခင္း အေအး အပူ ရာသီဥတု ေတြေတာ႔ မွ်တႀကပါတယ္၊
ပုဂၢလ သပၸါယ - တပါးနဲ႔ တပါး လည္းပဲ အမ်က္ေဒါသ စတာေတြမရွိပဲ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ ေနႀက မွ်တႀကပါတယ္ -
ေဘာဇန သပၸါယ - စားသုံးေနရတဲ႔ အာဟာရကေတာ႔ မမွ်တႀကဘူး၊
ဒီေန႔ အခ်ဥ္ေလး စားခ်င္တဲ႔ ဆႏၵရွိေပမယ္႔ အခ်ဥ္ကို မစားရဘူး၊ အခ်ိဳကို ေတာင္႔တၿပန္ေတာ႔ အစပ္ အခါး အရသာရွိတဲ႔ ဟင္းေတြ ကို စားရၿပန္တယ္၊ ဒီလိုနဲ႔ စားခ်င္တာက တၿခား စားေနရတာက တမ်ိဳး ဆုိေတာ႔ မမွ်တဘူး ၿဖစ္ေနတယ္၊
အဘိညာဥ္နဲ႔ ဆင္ၿခင္ၿပီးတဲ႔ ေနာက္ေန႔မွာေတာ႔ ရဟန္းအပါး ၆၀ ဆႏၵ ရွိေနႀကတဲ႔ ဆြမ္း ခဲဖြယ္ ေဘာဇဥ္ ဟင္းလ်ာ မွန္သမွ်ကုိ စီစဥ္ ဆက္ကပ္ ၿပီး အရွင္ဘုရားတို႔ အလုိရွိသမွ် လိုအပ္သေလာက္ ဘုန္းေပး
သုံးေဆာင္ေတာ္မူႀကပါဘုရား ဆုိၿပီး လွဴဒါန္းခဲ႔သတ႔ဲ၊

ရဟန္းဘ၀ ဆုိတာကလဲ သပိတ္ထဲ ေရာက္လာတာ ေလာင္းလွဴလိုက္တာကိုပဲ ဘုန္းေပးေနႀကရတာကိုး၊ ဂ်ီးမ်ားလို႔ မရဘူးေပါ႔၊ ဟင္းခ်ိဳ ပူပူေလး ေသာက္ခ်င္ေပမယ္႔ လွဴတဲ႔သူက ေအးတိေအးစက္ လွဴၿပန္ရင္ သပၸါယ မၿဖစ္ၿပန္ဘူး ၊ ဒါေႀကာင္႔လဲ ရဟန္း ဆိုတဲ႔ အဓိပၸါယ္ကို (ဘိကၡတိ ယာစတီတိ ဘိကၡဳ )- ေတာင္းရမ္း အလွဴခံၿပီး အသက္ေမြးရတဲ႔ ဘ၀မို႔ ဘိကၡဳ ေခၚသတဲ႔၊

ေနာက္တမ်ိဳးက( ပရဒတၱဴပ ဇီ၀ီ )- သူတပါး ဆုိတဲ႔ ဒကာ ဒကာမေတြအေပၚမွာ မွီၿပီး အသက္ေမြးရတဲ႔ ပုဂၢိဳလ္ေတြ လို႔ ဆုိၿပန္ေသးတယ္၊ ဒါက ထားပါေတာ႔ -
ဒီေနာက္မွာ လိုအပ္တဲ႔ အစာ အာဟာရကို သုံးေဆာင္ၿပီး ေဘာဇန သပၸါယ မွ်တေနႀကတဲ႔ ရဟန္းေတာ္ေတြဟာ တရားအားထုတ္လိုက္တာ သမာဓိေတြ အဆင္႔ဆင္႔ တက္ကာ တည္ႀကည္ၿပီး အပါး ( ၆၀ ) လုံး ပဋိသမၻိဒါ ေလးပါး စ်ာန္ အဘိညာဥ္အားလုံးနွင္႔တကြ ရဟႏၱာ ၿဖစ္သြားႀကတယ္၊

ရဟႏၱာၿဖစ္ႀကတာနဲ႔ တၿပိဳင္နက္ထဲ အဘိညာဥ္နဲ႔ ဆင္ၿခင္ ႀကည္႔ၿပန္ေတာ႔ --
 " ေအာ္ -- ငါတုိ႔ အားလုံးရဲ႕ မယ္ေတာ္ႀကီး မာတိက မာတာ ဟာ ငါတို႔ အေပၚမွာ သိပ္ၿပီး ေက်းဇူးမ်ားတာပဲ၊ သူရွိေနလို႔သာ ငါတုိ႔ တရားထူးရနိုင္ေပတယ္ "- လို႔ ေက်းဇူးကို ၿမင္ေတာ္မူႀကၿပီး ၀မ္းေၿမာက္၀မ္းသာ ၿဖစ္ႀက၇သတဲ႔၊
ဒီေနရာမွာ အကယ္၍မ်ား တရားအားထုတ္ေနသူအားလုံးအတြက္ လို္အပ္တဲ႔ ေဘာဇန သပၸါယ ကို မရခဲ႔လ်င္ တရားထူး မရနိုင္ဘူး ဆုိတာ ထင္ရွားေနပါတယ္၊ အသားငါးေတြ ကို ေရွာင္ႀကဥ္ဖို႔ စြဲကိုင္ေနလ်င္ ထုိရဟန္းေတာ္မ်ား ရဟႏၱာၿဖစ္နုိင္ဦးမည္ မဟုတ္ေပ။

ဒါေႀကာင္႔လဲ ယခုအခါ ဗုုဒၶဘာသာ၀င္ ဒကာ ဒကာမမ်ားက ဘုန္းႀကီး ၇ဟန္းေတာ္မ်ားကို ဆြမ္းကပ္သည္႔အခါ ခ်ိဳ ခ်ဥ္ စပ္ အခါး၊ အဖန္ အရသာ စသည္ၿဖင္႔ သစ္သီး၀လံ ခဲဖြယ္ေဘာဇဥ္ စုံစုံလင္လင္ ဆက္ကပ္ေနႀကသည္ဟု စာေရးသူက ထင္ၿမင္မိပါတယ္ ၊

တင္ပါ႔ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဘုရား၊ ေက်နပ္ပါတယ္ တဲ႔။

နည္းမွန္ လမ္းမွန္ၿဖင္႔ တရားထူးတရားၿမတ္ကို ထုိးထြင္းသိၿမင္နိုင္ႀကပါေစ --

အရွင္သုနႏၵာလကၤာရ ( ပန္းကမၻာ )
က်မ္းကုိး၊
မဟာ၀ဂၢပါဠိ၊ ၀ိနယပိဋက၊
အညတရဘိကၡဳ၀တၳဳ
ဓမၼပဒ၊ စိတၱ၀ဂၢ၊

 

posted by အရွင္သုနႏၵာလကၤာရ