ဆရာေတာ္ေလာင္းလ်ာသည္ ၁၃-ႏွစ္အရြယ္တြင္ ရွင္သာမေဏျပဳသည္။ ဘြဲ႔ေတာ္မွာ ရွင္မုနိႏၵေဃာသ ျဖစ္သည္။ ငါးဆူဒါယကာ၏ သားေတာ္ သတိုးဓမၼရာဇာဘြ႔ဲခံ မင္းႀကီးေႏွာင္းပင့္၍ ျပည္ျမိဳ႔သို႔ေရာက္သည္။ မင္းႀကီးေႏွာင္း ကိုးကြယ္ေသာ အရွင္ဘိသေကၤတသာရထံတြင္ ဆည္းကပ္၍ စာေပပိဋကတ္သင္ၾကားသည္။ ၉၅၅-ခုႏွစ္ အသက္ ၁၅-ႏွစ္အရြယ္တြင္ ေ၀ႆႏၲရာပ်ိဳ႔ကို ဖြ႔ဲဆိုစီရင္ရာ ေလာကဓမၼႏွင့္ ျပည့္စံုလွေသာေၾကာင့္ သာမေဏေက်ာ္ဟု ထင္ရွားလာသည္။ ထူးခၽြန္လွသျဖင့္ ပဥၨင္းေက်ာ္ဟု ထင္ရွားျပန္သည္။
၉၇၀-ျပည္ႏွစ္တြင္ အေနာက္ဘက္လြန္ မင္းတရားႀကီးသည္ ျပည္ျမိဳ႔ကို လုပ္ၾကံေအာင္ျမင္ျပီးေသာအခါ ပဥၨင္းေက်ာ္ အရွင္မုနိႏၵေဃာသကို အင္း၀ျမိဳ႔သို႔ ပင့္ေဆာင္ကိုးကြယ္သည္။
အေနာက္ဘက္လြန္ မင္းတရားႀကီးသည္ ျပည္ျမိဳ႔ကို ေအာင္ျမင္စဥ္ ငါ ျပည္ကိုလုပ္ၾကံသည္ကား ရွင္တဆူ၊ လူတေယာက္သာ ရသည္-ဟု မိန္႔ဆိုခဲ့သည္။ ရွင္တဆူဟူသည္ ေတာင္ဖီလာဆရာေတာ္ေလာင္း ပဥၨင္းေက်ာ္ အရွင္မုနိႏၵေဃာသကို ဆိုလိုသည္။ လူတေယာက္ဟူသည္မွာ ငထင္ငယ္ကို ဆိုလိုသည္။
၉၉၁-ခုႏွစ္တြင္ အင္း၀ျမိဳ႔၌ သာလြန္မင္းတရားႀကီး အထြဋ္အထိပ္သို႔ေရာက္ေသာအခါ ပဥၨင္းေက်ာ္ အရွင္မုနိႏၵေဃာသကို မင္းဆရာတင္ေျမႇာက္၍ တိပိဋကာလကၤာရ ဘြဲတံဆိပ္အပ္ႏွင္းသည္။
၉၉၆-ခုႏွစ္တြင္ အရွင္မုနိႏၵေဃာသသည္ မင္းရဲေက်ာ္စြာ ေဆာက္လုပ္ေသာ စစ္ကိုင္းေတာင္အနီး ဧရာ၀တီျမစ္နားရွိ ေလးထပ္ေက်ာင္းတြင္ သီတင္းသံုးသည္။ ထိုစဥ္ အရွင္ျမတ္သည္ စက္ေတာ္ရာသို႔ ၾကြေတာ္မူ၍ ေတာ္ခ်ံဳဖံုးအုပ္ေနေသာ စက္ေတာ္ရာႏွစ္ဆူကို ရွာေဖြရာ ေတြ႔ရွိေတာ္မူသည္။ ဤသည္မွစ၍ လူဒါယကာတို႔သည္ စက္ေတာ္ရာေဒသသို႔ လူသူအေရာက္အေပါက္ လြယ္ကူေစရန္ ခုတ္ထြင္ရွင္းလင္းခဲ့ ၾကသည္။
အရွင္မုနိႏၵေဃာသသည္ စက္ေတာ္ရာမွ အျပန္တြင္ ပခန္းႀကီးေရႊဥမင္ဆရာေတာ္ အရွင္ဇမၺဳဓဇထံတြင္ ၀င္ေရာက္ဖူးေတြ႔သည္။ ေရႊဥမင္ဆရာေတာ္သည္ ေခါင္လွေသာအရပ္ေဒသတြင္ လူသူေတာ္တေယာက္ႏွင့္သာ ေခါင္းပါးစြာေနေတာ္မူသည္။
ဤတြင္ အရွင္မုနိႏၵေဃာသ-က လူသူနည္းပါး လွသည္။ ေၾကာက္ေတာ္မမူပါေလာ-ဟု ေမးေတာ္မူသည္။
ေရႊဥမင္ဆရာောတ္က ေၾကာက္၍ပင္ ပရိသတ္အနည္းႏွင့္ ေနပါသည္-ဟု မိန္႔ေတာ္မူသည္။
ထိုအခါ အရွင္မုနိႏၵေဃာသ-က ငါသည္ မေၾကာက္တတ္သူ ျဖစ္ခဲ့ျပီ-ဟု တရားသံေ၀ဂ ရမိသည္။
ထို႔ေနာက္ အရွင္မုနိႏၵေဃာသသည္ ေရႊဥမင္ဆရာေတာ္အား ေမးျမန္းရာ ၀ိနည္းပါဠိေတာ္ ငါးက်မ္းနိႆယကို စီရင္ျပီးေၾကာင္း သိရွိသြားသည္။ က်မ္းျပဳသကၠရာဇ္ကိုၾကည့္ေသာအခါ မိမိစီရင္ျပီးသား က်မ္းျပဳသကၠရာဇ္ထက္ ဦးေသာေၾကာင့္ မိမိစီရင္ထားေသာ ၀ိနည္းပါဠိ ငါးက်မ္းနိႆယကို ဌာပနာသြင္း၍ ေစတီတည္သည္ဟု ဆိုသည္။
အခ်ိဳ႔ကမူ အရွင္မုနိႏၵေဃာသသည္ ေရႊဥမင္ဆရာေတာ္၏ နိႆယႏွင့္ မိမိစီရင္ေသာ နိႆယကို ယွဥ္ၾကည့္၍ နိႆယႏွစ္ေစာင္ေၾကာင့္ ႏွစ္နည္းရွိေနျပီ။ ဘုရားႏွစ္ဆူ ျပိဳင္၍ပြင့္ေသာ္ သူ႔ဘုရားသာသည္။ ငါ့ဘုရားသာသည္ဟု အျငင္းအခံုျဖစ္ၾက၍ အက်ိဳးမရွိျဖစ္ေလေတာ့မည္ဟု ဆင္ျခင္ကာ မိမိစီရင္အပ္ေသာ နိႆယကို ေစတီရင္ျပင္မွာ မီးပူေဇာ္သည္-ဟု ဆိုၾကသည္။
အရွင္မုနိႏၵေဃာသသည္ ေရႊဥမင္ဆရာေတာ္ႏွင့္ ေတြ႔ဆံုျပီးေနာက္ အလြန္သံေ၀ဂရသျဖင့္ မိမိသီတင္းသံုးရာ ေလးထပ္ေက်ာင္းသို႔ မျပန္ေတာ့။ မင္း၀ံေတာင္ရိုး အေရွ႔ေခ်ာက္ၾကား၌ ေတာထြက္ေတာ္မူသည္။ ေတာထြက္သည့္ေန႔ရက္ကား ၁၀၀၀-ျပည့္ႏွစ္ တေပါင္းလျပည့္ေန႔ျဖစ္သည္။ သက္ေတာ္ ၆၀-ျပည္တြင္ ျဖစ္သည္။
ဤအေၾကာင္းကိုၾကားလွ်င္ သာလြန္မင္းတရားႏွင့္ ညီေတာ္ စလင္းစား မင္းရဲေက်ာ္စြာတို႔သည္ ဆရာေတာ္ကို သူ႔ထက္ငါဦး ရွာၾကသည္။ စလင္းစားသည္ ဆရာေတာ္ကို အလ်င္ေတြ႔သျဖင့္ ေတာင္ဖီလာေခ်ာင္၌ ေဇတ၀န္ေက်ာင္းေဆာက္၍ လွဴသည္။ သာလြန္မင္းတရားႀကီးကား မဟာတိပိဋကာလကၤာရဟူေသာ တံဆိပ္ေတာ္ကို လွဴေတာ္မူသည္။ ထိုအခါမွစ၍ ေတာင္ဖီလာဆရာေတာ္ဟု တြင္ေလသည္။
သာလြန္မင္းတရားႀကီးသည္ မိမိ၏ဆရာေတာ္၊ ေတာင္ဖီလာဆရာေတာ္၏ သီလ၊ သမာဓိကို အထင္အရွားသိေစလိုသျဖင့္ နန္းတြင္းသူမတဦးကို ဆရာေတာ္ေက်ာင္းသို႔ ၀င္ေစသည္။ ဆရာေတာ္အား ျဖားေယာင္းေစသည္။
ဆရေတာ္သည္ မာတုဂါမက တညလံုး ျဖားေယာင္းပါေသာ္လည္း သိကၡာပုဒ္ကို ထိန္းသိမ္းသည္။ တညလံုးမအိပ္မစက္၊ ရူပါရံု၊ သဒၵါရံုတို႔၌ အာရံုမထားဘဲ ဓားမျဖင့္ မိမိေျခသလံုးသားကို လွီးသည္။ ထိုမွျဖစ္လာေသာ ဒုကၡေ၀ဒနာကိုသာ ခံစားလ်က္ တရားမလြတ္၊ မခၽြတ္မယြင္း တရားရႈမွတ္လ်က္ မိုးလင္းေအာင္ ေနေတာ္မူသည္။
နံနက္သို႔ေရာက္ေသာ္ အခ်ိဳ႔က ဆရာေတာ္ဘုရားသည္ ခရီးသြားမိန္းမႏွင့္ ညက မွားယြင္းေလသည္ဟု ဆိုၾက၍ အင္း၀ျမိဳ႔တျမိဳ႔လံုး၌ ေကာလာဟလျဖစ္ေလ၏။
ထိုအခါ ဆရာေတာ္သည္ သူ၏ေျခသလံုးသားကို လွီးေသာ ဓားမကို သက္ေသထူ၍ အဓိ႒ာန္ျဖင့္ ေရကန္တြင္ေမွ်ာေလရာ ထိုဓားမသည္ ေရ၌ ကူးေလသည္ဟု ဆိုရိုးစကားရွိ၏။ ဤအေၾကာင္းကိုရည္၍ ေတာင္ဖီလာဆရာေတာ္ကို ဓားမကူးဆရာေတာ္ ဟု ေခၚေ၀ၚၾကသည္။
ေတာင္ဖီလာဆရေတာ္ႀကီးသည္ အ႒သာလိနီက်မ္းဦးအဖြင့္ ၀ီသတိ၀ဏၰနာက်မ္း၊ ယသ၀ၯန၀တၳဳ၊ ၀ိနယာလကၤာရဋီကာ စသည္ျဖင့္ က်မ္းေပါင္းမ်ားစြာကို ျပဳစုေတာ္မူခဲ့သည္။
ဆရာေတာ္ႀကီး၏လက္ထက္တြင္ အင္း၀ေနျပည္ေတာ္၌ ေက်ာက္ေရာဂါက်ေရာက္ရာ ဆရာေတာ္ႀကီးသည္ ျပည္သူအမ်ားကို လ်စ္လ်ဴရႈေတာ္မမူ။ ေက်ာက္ေရာဂါကာကြယ္ေရးက်မ္းကို
ေတာင္ဖီလာဆရာေတာ္ႀကီးသည္ ရွင္သာမေဏဘ၀တြင္ သာမေဏေက်ာ္၊ ရဟန္းျဖစ္စတြင္ ပဥၨင္းေက်ာ္၊ မင္းဆရာဘ၀တြင္ တိပိဋကာလကၤာရအေက်ာ္၊ ေတာထြက္ေတာ္မူလွ်င္ ေတာင္ဖီလာဆရေတာ္၊ သီလအရာတြင္ စင္ၾကယ္ျမင့္ျမတ္သျဖင့္ ဓားမကူဆရာေတာ္ဟူ၍ ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားခဲ့သည္။ ဆရာေတာ္ႀကီးသည္ ၁၀၁၂-ခုႏွစ္ သက္ေတာ္ ၇၂-ႏွစ္တြင္ ပ်ံလြန္ေတာ္မူသည္။
ယခုေဖာ္ျပေသာဂါထာမ်ားမွာ ေတာင္ဖီလာဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ေနထြက္၊ မြန္းတည့္၊ ေန၀င္ တေန႔သံုးႀကိမ္ အျမဲရြတ္ဖတ္ေတာ္မူေသာ ဂါထာမ်ားျဖစ္သည္။ ဤဂါထာမ်ားကို ရြတ္ဖတ္ပူေဇာ္သူတိုင္း စိတ္အလိုျပီးစီး ေသာေၾကာင့္ မေနာမယိဒၶိ ဂါထာမ်ားဟုေခၚသည္။ စိတ္အလိုၾကံစည္တိုင္း ျပီးစီးရံုသာမက ေဘးအႏၲရာယ္လည္း အထူးကင္းရွင္းသည္။
(မေနာမယိဒၶိ ဂါထာေတာ္မ်ား)
၁။ အေနကသတာ သမၺဳဒၶါ၊ ဥပၸႏၷာ ဘယနာသကာ။
မမံ သီေသ ပတိ႒ႏၲဳ၊ ရကၡႏၲဳ ေတ မမံ သဒါ။
၂။ သုခါ၀ဟံ သတံဓမၼာ၊ တိ႒ႏၲဳ ဟဒေယ မမံ။
အေမွဧေတ ပါလယႏၲဳ၊ သုခံ ေဒႏၲဳ မမံ သဒါ။
၃။ သမၺဳဒၶါနံ အရဟႏၲာ၊ ေတဇ၀ေႏၲာ တေတာ တေတာ။
ေတေမ အံေသ ပတိ႒ႏၲဳ၊ ပါလယႏၲဳ မမံ သဒါ။
( မွန္ကန္တိက်စြာ အသံထြက္နည္း)
၁။ အေနကသတာ သမ္ဗုတ္ဓာ၊ အုပ္ပန္နာ ဘယနာသကာ။
မမံသီေသ ပတိတ္ထန္တု၊ ရက္ခန္တု ေတ မမံ သဒါ။
၂။ သုခါ၀ဟံ သတံဓမ္မာ၊ တိတ္ထန္တု ဟဒေယ မမံ။
အန္ေမွ ဧေတ ပါလယန္တု၊ သုခံ ဒင္တု မမံ သဒါ။
၃။ သမ္ဗုတ္ဓာနံ အရဟန္တာ၊ ေတဇ၀န္ေတာ တေတာ တေတာ။
ေတေမ အံေသ ပတိထန္တု၊ ပါလယန္တု မမံ သဒါ။
(အနက္ျမန္မာျပန္)
၁။ ေရတြက္မရ မ်ားျပားလွကုန္ေသာ၊
ေဘးရန္အေပါင္းကို ဖ်က္ဆီးေတာ္မူတတ္ကုန္ေသာ ဘုရားရွင္တို႔သည္ ပြင့္ေတာ္မူၾကေလကုန္ျပီ။
ထုိဘုရားရွင္တို႔သည္ ကၽြႏ္ုပ္၏ ဦးေခါင္းရတနာ ျမတ္အဂၤါ၌ တည္ေနေတာ္မူၾကေစကုန္သတည္း။
ထိုဘုရားရွင္တို႔သည္ ကၽြႏ္ုပ္ကို အခါခပ္သိမ္း အႏၲရာယ္ေဘး ကင္းစင္ေ၀းေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္ေတာ္မူၾက
ပါေစကုန္သတည္း။
၂။ ခ်မ္းသာကိုေဆာင္တတ္ကုန္ေသာ ဘုရားအစရွိေသာ အရိယာသူေတာ္ေကာင္းတို႔၏ မဂ္ဖိုလ္နိဗၺာန္ ဓမၼကၡန္ဟု ဆယ္တန္ေသာ တရားေတာ္ျမတ္တို႔သည္ ကၽြႏ္ုပ္၏ စိတ္ႏွလံုး၌ တည္ေနေတာ္မူၾကပါေစ
ကုန္သတည္း။
ထိုတရားေတာ္တို႔သည္ အကၽြႏ္ုပ္တို႔ကို ေဘးရန္ကင္းေပ်ာက္ ခ်မ္းသာေရာက္ေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္ေတာ္မူၾကပါေစကုန္
အကၽြႏ္ုပ္အား အခါခပ္သိမ္း ခ်မ္းသာကို ေပးသနားေတာ္မူၾကပါေစကုန္သတည္း။
၃။ ဘုရားရွင္တို႔၏ ေရႊရင္ေတာ္ႏွစ္ သားေတာ္စစ္ျဖစ္ၾကကုန္ေသာ၊
ဘုန္းတန္ခိုးေတေဇာ္ အာႏုေဘာ္ ရွိၾကကုန္ေသာ ရဟႏၲာအရွင္ျမတ္တို႔သည္ ထိုထိုအရပ္မ်က္ႏွာတို႔၌ ထင္ရွားရွိေတာ္မူၾကကုန္၏။ ထိုရဟႏၲာအရွင္ျမတ္တို႔သည္ အကၽြႏ္ုပ္၏ ၀ဲယာႏွစ္ဖက္ ပခံုးထက္၌ တည္ေနေတာ္မူၾကပါေစကုန္သတည္း။
အခါခပ္သိမ္း အကၽြႏ္ုပ္ကို ေဘးရန္ကင္းေပ်ာက္ ခ်မ္းသာေရာက္ေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္ေတာ္မူၾကပါေစ ကုန္သတည္း။
မင္းယုေ၀
(ျမတ္မဂၤလာ ၂၀၀၉-ခု ေမလ)
No comments:
Post a Comment