“နေမာ တႆ ဘဂ၀ေတာ အရဟေတာ သမၼာသမၺဳဒၶႆ”
ပါရမီဆိုသည္မွာ အဘယ္နည္း။ ဆရာေတာ္အရွင္ဆႏၵာဓိက တရားေတာ္မွ ဆရာေတာ္ ေဟာၾကားသည့္အတိုင္း ပါရမီအဓိပၸါယ္ကို ဖြင့္ဆိုျပရပါလွ်င္- `ပါရမီဆိုတာ ျမင့္ျမတ္သူေတြရဲ႕ အလုပ္၊ တစ္နည္း ျမင့္ျမတ္သူျဖစ္ေၾကာင္းအလုပ္၊ ျမင့္ျမတ္သူ ျဖစ္ေစႏုိင္တဲ့အလုပ္၊ ျမင့္ျမတ္ သူအျဖစ္ ပုိ႔ေဆာင္ဖန္တီးႏိုင္တဲ့အလုပ္၊ ေနာက္ထပ္တဖန္ `ပါရ´ဆိုတာ သံသရာ တစ္ဖက္ ကမ္း နိဗၺာန္၊ `မီ´ ဆိုတာ ေရာက္ေစႏိုင္တဲ့တရား၊ ထို႔ေၾကာင့္ `ပါရမီ´ဆိုတာ `သံသရာ တစ္ဖက္ကမ္း နိဗၺာန္ကို ေရာက္ေစႏိုင္တဲ့တရား´ဟူ၍ ျဖစ္ပါသည္။
ျမင့္ျမတ္သူေတြကေတာ့ ဘုရား၊ ပေစၥကဗုဒၶါ၊ အဂၢသာ၀က၊ မဟာသာ၀က၊ ပကတိသာ၀က၊ ရဟႏၲာပုဂၢိဳလ္မ်ား ျဖစ္ၾက၏။ လိုခ်င္တပ္မက္စြဲလန္းျခင္းဟူေသာ တဏွာမရွိေတာ့ျခင္း၊ ေသျခင္းတည္းဟူေသာ အဆင္းရဲဆံုးဒုကၡမွ ရုန္းထြက္ႏိုင္သည့္ ၀ိဇၨာဉာဏ္ကို ပိုင္ဆိုင္သြား ျခင္းေၾကာင့္ ျမင့္ျမတ္သူစင္စစ္ ျဖစ္သြားေတာ့၏။ ထိုသို႔ ျမင့္ျမတ္သူေတြက သတၱ၀ါတို႔ ဆင္းရဲေၾကာင္းကုိ မေတြးေတာ မႀကံစည္ေတာ့ျခင္း၊ ခ်မ္းသာပြါးေၾကာင္းကိုသာ ရည္သန္ေသာစိတ္ျဖင့္ ျပဳမူေျပာဆိုေနထိုင္သြားေတာ့၏။ လိုခ်င္တပ္မက္ျခင္း တဏွာမရွိေတာ့ ေသာေၾကာင့္ ျမင့္ျမတ္သူတို႔ျပဳလုပ္ေသာ ေကာင္းမႈတရားတို႔သည္ မိမိအတြက္ သံသရာ ေကာင္းက်ိဳး ျဖစ္ေစရန္မဟုတ္ဘဲ သတၱ၀ါအမ်ား ခ်မ္းသာပြါးေၾကာင္းအတြက္သာ ျပဳမူေနထိုင္ ေတာ့သည္ျဖစ္၍ ျမင့္ျမတ္ေသာအလုပ္ဟူ၍ နားလည္မိပါသည္။
ဘုရားရွင္မွတစ္ပါး အျခားေသာ ျမင့္ျမတ္သူတို႔အေနျဖင့္ သတၱ၀ါတို႔ခ်မ္းသာပြါးေၾကာင္းကို ရည္သန္ေသာစိတ္ျဖင့္ လုပ္ေသာ္လည္း ဘုရားရွင္ကဲ့သုိ႔ အကုန္အစင္သိျမင္ေတာ္မူသည့္ သဗၺညဳတဉာဏ္ မရွိသျဖင့္ သတၱ၀ါတို႔၏ ဣေျႏၵအႏုအရင့္ႏွင့္ အေလ့အက်က္မ်ားေသာ ပါရမီကို မသိႏိုင္၍ ပါရမီရင့္က်က္ၿပီးသူကိုပင္ စရိုက္ႏွင့္ ကမၼ႒ာန္း ညီညြတ္ေအာင္ မေပးႏိုင္ျခင္း၊ စ်ာန္၀င္စားေနသည့္အခါ၌သာ တင့္တယ္ေတာက္ပျခင္း၊ ၀ါသနာႏွင့္ စရုိက္ကို ဘုရားရွင္ကဲ့သို႔ အႂကြင္းမက်န္ ပယ္သတ္ေတာ္ မမူႏိုင္ျခင္း အစရွိသည့္ ဆိုင္ရာ ပုဂၢိဳလ္အလိုက္ အားနည္းခ်က္မ်ား ရွိၾကေပသည္။ ဘုရားရွင္မဟုတ္သည္ ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ အကုန္အစင္ ေျဖာင့္မတ္မွန္ကန္စြာ မသိႏိုင္၊ မဆင္ျခင္ႏိုင္ျခင္းျဖစ္၏။
ရဟႏၲာမွန္လွ်င္ သူတစ္ပါးစိတ္အႀကံကို သိႏိုင္ျခင္းမ်ိဳး မဟုတ္ပါေပ။ သူတစ္ပါးစိတ္အႀကံကို မသိႏိုင္ေသာ ရဟႏၲာပုဂၢိဳလ္မ်ားလည္း ရွိၾက၏။ သူတစ္ပါးစိတ္အႀကံကို သိျခင္း၊ အသြင္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ဖန္ဆင္းႏိုင္ျခင္း၊ နတ္မ်က္စိကဲ့သို႔ ျမင္ႏိုင္ျခင္း၊ ဘုန္းတန္ခိုးအာႏုေဘာ္ႀကီးျခင္း၊ ဘုန္းတန္ခိုးအာႏုေဘာ္ႏွင့္ မျပည့္စံုျခင္း စသျဖင့္ အရည္အခ်င္းအမ်ိဳးမ်ိဳးတုိ႔ ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦး ႏွင့္တစ္ဦး မတူညီဘဲ ကြဲျပားေနၾကျခင္းမွာ ျဖည့္က်င့္ခဲ့ၾကသည့္ ပါရမီခ်င္း မတူညီ၍ျဖစ္၏။
အေလာင္းေတာ္ႀကီးမ်ားျဖစ္ၾကသည့္ ဘုရား၊ ပေစၥကဗုဒၶါ၊ အဂၢသာ၀က၊ မဟာသာ၀က၊ ပကတိသာ၀ကေလာင္းမ်ားသည္ ဘ၀ေပါင္းမ်ားစြာ ပါရမီျဖည့္က်င့္ၾကၿပီးေနာက္ ပါရမီ ျပည့္သည့္အခါ ကုိယ္လုပ္ခဲ့သည့္ အလုပ္တန္ဘိုး ျပန္၍ ကိုယ္အက်ိဳး ခံစားၾကရျခင္းပင္ျဖစ္၏။ ဘုရားရွင္လက္ထက္ တစ္ေန႔သ၌ ဘုရားရွင္က အဂၢသာ၀က လက္ယာရံႏွင့္ လက္၀ဲရံအျဖစ္ အရွင္သာရိပုတၱရာႏွင့္ အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္ကိုယ္ေတာ္ႀကီးတုိ႔ကို ေပးအပ္လိုက္ရာ အျခားေသာရဟန္းေတာ္မ်ားအေနျဖင့္ ပဥၥ၀ဂၢီငါးဦးထဲမွ အရွင္ျမတ္ေတြကို ေပးသင့္ေၾကာင္း ေတြးထင္ၾကကုန္၏။ ထိုအခါ ဘုရားရွင္က ကိုယ္ျဖည့္ထားသည့္ ပါရမီေတြအတိုင္း ကိုယ္ရရွိ ၾကတာျဖစ္ေၾကာင္း ေဟာၾကားရေပသည္။ ပါရမီေနာက္ေၾကာင္းတို႔ကိုလည္း ျပန္လည္ ေဟာၾကား၍ မိမိအလိုရွိရာဆုအတိုင္း ျဖည့္က်င့္ခဲ့ၾကၿပီးေနာက္ ျပည့္သည့္အတိုင္း ဧတဒက္ဘြဲ႔ မ်ားေပးအပ္သည္ကို ရွင္းျပေတာ္မူေပသည္။ ခ်စ္ျခင္း၊ မုန္းျခင္း၊ ေၾကာက္ျခင္း၊ ေတြေ၀မိုက္မဲ ျခင္းတည္းဟူေသာ အဂတိေလးပါး ကင္းစင္ေတာ္မူေသာ ဘုရားရွင္အေနျဖင့္ မည္သူမည္၀ါ ဟူ၍ ဘက္လိုက္ေပးျခင္းမ်ိဳးမဟုတ္ေပ။
ထို႔ေၾကာင့္ ပါရမီဆိုတာ ကုိယ္လုပ္သည့္လုပ္အားျဖစ္ၿပီး လုပ္အားခကိုလည္း ကိုယ္သာလွ်င္ ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ရွိသကဲ့သို႔ ျမင့္ျမတ္သူျဖစ္ေၾကာင္းအလုပ္ကို နားလည္ႏိုင္ပါသည္။ ျမင့္ျမတ္သြား တာက လုပ္အားခ၊ ျမင့္ျမတ္ေအာင္ ျပဳမူက်င့္ႀကံေနထိုင္ခဲ့တာက လုပ္အားပင္ျဖစ္သည္။ မိမိ အလိုရွိရာ ရည္မွန္းခ်က္အတိုင္း ႀကိဳးစားအားထုတ္ၾကရျခင္းျဖစ္၏။ လိုခ်င္ယံု သက္သက္ျဖင့္ ကား မရႏိုင္ေပ။ လိုခ်င္သည့္အတိုင္းလည္း ႀကိဳးစားအားထုတ္ရမည့္ ပါရမီ အလုပ္တို႔ကို ဘ၀မ်ားစြာ ဉာဏ္၊ ၀ီရိယ အရင္းတည္၍ ႀကိဳးစားအားထုတ္ၾကရပါမည္။
နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္း ျဖည့္က်င့္ရမည့္ပါရမီအလုပ္တို႔မွာ (၁၀)ပါးရွိၾက၏။
(၁) ဒါနပါရမီ = စြန္႔ႀကဲေပးကမ္း လွဴဒါန္းျခင္း။
(၂) သီလပါရမီ = ကိုယ္ႏႈတ္တို႔၌ အျပစ္မျဖစ္ရေအာင္ ငါးပါးသီလ၊ ရွစ္ပါးသီလ စသည္တို႔ကို လံုၿခံဳစြာ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ျခင္း။
(၃) ေနကၡမၼပါရမီ = ကိေလသာတို႔ျဖင့္ ေမြ႔ေလ်ာ္ျခင္းကို စြန္႔ခြါၿပီး ကိေလသာမျဖစ္ေအာင္ က်င့္ႀကံအားထုတ္ျခင္း(ကိေလသာေတာမွ ထြက္ျခင္း)။
(၄) ပညာပါရမီ = အျပစ္ကင္းေသာ အသိပညာ၊ အတတ္ပညာတို႔ကို ေလ့လာဆည္းပူးျခင္း၊ သင္ၾကားပို႔ခ်ေပးျခင္း။
(၅) ၀ီရိယပါရမီ = အျပစ္ကင္းေသာအလုပ္၊ အမ်ားခ်မ္းသာေရးအလုပ္တို႔ကို မဆုတ္မနစ္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ျခင္း။
(၆) ခႏၲီပါရမီ = အခ်မ္းအပူဒဏ္၊ ဆင္းရဲပင္ပန္းဒဏ္ႏွင့္ သူတစ္ပါးတို႔က ထိပါးႏွိပ္စက္လာ သည္ကို သည္းခံျခင္း။
(၇) သစၥာပါရမီ = မွန္ကန္ရိုးေျဖာင့္စြာ ေနထိုင္က်င့္သံုးေျပာဆိုျခင္း။
(၈) အဓိ႒ာန္ပါရမီ = ေကာင္းျမတ္ေသာအလုပ္တိ႔ုကို မည္သည့္အေႏွာက္အယွက္တို႔ႏွင့္ ေတြ႔ေတြ႔ ေနာက္မဆုတ္ဘဲ စိတ္ဓာတ္ခိုင္မာစြာ လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ျခင္း။
(၉) ေမတၱာပါရမီ = သတၱ၀ါအားလံုးအေပၚ၌ အက်ိဳးလိုလားေသာစိတ္ရွိျခင္း။
(၁၀) ဥေပကၡာပါရမီ = အေကာင္းအဆိုး ေလာကဓံအမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ေတြ႕ေသာ္လည္း တပ္မက္ ျခင္း၊ စိတ္ဆိုးျခင္းမျဖစ္ဘဲ တည္ၿငိမ္ေလးနက္စြာ ႏွလံုးသြင္းဆင္ျခင္ျခင္း။ ဟူ၍ (၁၀)ပါးရွိေလ သည္။
ေဗာဓိသတၱ အေလာင္းေတာ္ႀကီးမ်ားသည္ ထို(၁၀)ပါးတို႔တြင္ တစ္ပါးတစ္ပါး၌ ပါရမီ၊ ဥပပါရမီ၊ ပရမတၳပါရမီဟု သံုးမ်ိဳးစီရွိရာ ေပါင္းလွ်င္ အပါးသံုးဆယ္ ျဖည့္က်င့္ေတာ္ မူေလသည္။ ဥပမာ- ဒါနပါရမီ၌
- ေရႊေငြစေသာ ျပင္ပ ဗဟိဒၶပစၥည္းမ်ားကို လွဴဒါန္းလွ်င္ ဒါနပါရမီ။
- လက္၊ ေျခ၊ မ်က္စိစေသာ အဂၤါအစိတ္အပိုင္းတို႔ကို လွဴဒါန္းလွ်င္ ဒါနဥပပါရမီ။
- အသက္ကို ေပးလွဴလွ်င္ ဒါနပရမတၳပါရမီ။
ဟု သံုးမ်ိဳးရွိသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ပါရမီ (၁၀)ပါး အျပားသံုးဆယ္အားျဖင့္ ျဖည့္က်င့္ေတာ္မူၾကျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
သမၼာသေမၺာဓိသတၱ(ဘုရားအေလာင္း)မ်ားသည္ အခ်ိဳ႕ ေလးအသေခ်ၤႏွင့္ ကမၻာတစ္သိန္း (ပညာဓိက ဘုရားအေလာင္း)၊ အခ်ိဳ႕ ရွစ္အသေခ်ၤႏွင့္ ကမၻာတစ္သိန္း(သဒၶါဓိက ဘုရား အေလာင္း)၊ အခ်ိဳ႕ ဆယ့္ေျခာက္အသေခ်ၤႏွင့္ ကမၻာတစ္သိန္း(၀ီရိယဓိက ဘုရားအေလာင္း) တိုင္တုိင္ ပါရမီျဖည့္ၾကရသည္။ ပေစၥကေဗာဓိသတၱ(ပေစၥကဗုဒၶအေလာင္း) တို႔သည္ ႏွစ္အသေခ်ၤႏွင့္ ကမၻာတစ္သိန္း၊ အရွင္သာရိပုတၱရာ၊ အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္တို႔ ကဲ့သို႔ေသာ အဂၢသာ၀ကအေလာင္းတို႔သည္ တစ္အသေခ်ၤႏွင့္ ကမၻာတစ္သိန္း၊ အရွင္မဟာကႆပ စသည္တုိ႔ကဲ့သုိ႔ေသာ မဟာသာ၀ကအေလာင္းတို႔သည္ ကမၻာတစ္သိန္းတိုင္တုိင္ ပါရမီ ျဖည့္က်င့္ၾကရေပသည္။
ပကတိသာ၀ကမ်ားမွာမူ အခ်ိန္ကန္႔သတ္ခ်က္မရွိၾကေပ။ ကမၻာေပါင္းမ်ားစြာ၊ ဘ၀ေပါင္းမ်ားစြာ ပါရမီျဖည့္က်င့္ၾကရေပသည္။ တစ္ဘ၀၊ ႏွစ္ဘ၀ ပါရမီျဖည့္က်င့္ရံုျဖင့္ကား မဂ္ဉာဏ္၊ ဖိုလ္ဉာဏ္၊ နိဗၺာန္ကို မရႏိုင္ေသးေပ။ တစ္ဘ၀၊ ႏွစ္ဘ၀မွ် ပါရမီျဖည့္က်င့္ရံုျဖင့္ နိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳႏိုင္သည္ဆိုေသာစကားသည္ ေက်းဇူးရွင္လယ္တီ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး အဆို အတိုင္း ေဖာ္ျပရလွ်င္ `အဖိုးအဆံုးအစမရွိေသာ စၾကာမင္း၏ ပတၱျမားရတနာကို ဖြဲတစ္ဆုပ္ ခန္႔ျဖင့္သာ ၀ယ္ယူျခင္းႏွင့္ တူရာသည္။´ဟု ဆိုရေပမည္။
`နိဗၺာန္ေရာက္ဖို႔ ပါရမီဆိုတာ ဘ၀ေပါင္းမ်ားစြာ ပါရမီျဖည့္က်င့္ ရတာပါလား၊ ဒီတစ္ဘ၀ ေလာက္ ဘုရားသာသနာနဲ႔ ႀကံဳေတြ႔ရံုမွ်ျဖင့္ နိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာက္မျပဳႏိုင္တန္ရာ´ အစရွိသျဖင့္ စိတ္ပ်က္အားေလွ်ာ့သြားရန္ မသင့္ေပ။ မိမိျဖည့္က်င့္ခဲ့သည့္ ပါရမီကုသုိလ္ထူး မ်ား မည္မွ်ျဖည့္က်င့္ခဲ့ေၾကာင္းကို မသိႏိုင္သျဖင့္ ယခုလို သာသနာေတာ္ႀကီး ႏွင့္ေတြ႔တုန္း နိဗၺာန္ေရာက္ရန္ ပါရမီကုသုိလ္အလုပ္တို႔ကို ေန႔စဥ္ႀကိဳးကုတ္ အားထုတ္သြားရ မည္ျဖစ္သည္။ ဥပမာဆုိရေသာ္ မိမိက အရင္ဘ၀မ်ားစြာ၌ ပါရမီတရားတို႔ကို ျပည့္လုနီးပါး ဆည္းပူးခဲ့ပါလွ်င္ ယခုဆက္လက္ျဖည့္ေနပါက စရိုက္ႏွင့္ကမၼ႒ာန္း သင့္ေလ်ာ္သြားခ်ိန္တြင္ ခ်က္ခ်င္းျပည့္ကာ နိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳႏိုင္မည္ျဖစ္၏။
`မိုးရြာတုန္းေရခံ´ဆိုသည့္အတိုင္း ယခုကဲ့သုိ႔ ဘုရားရွင္၏သာသနာေတာ္ႀကီးႏွင့္ ေတြ႔ႀကံဳေန ခိုက္တြင္ တရားမိုးမ်ား ရြာသြန္းေနတုန္း၊ ေရခံဆိုသည့္ နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္း က်င့္စဥ္မွန္မ်ား အားထုတ္ၾကရန္ အေရးႀကီးေပသည္။ အားလံုး၌ မိုးဥတုကာလအတြင္း မုိးေရခံရန္ အုတ္ကန္ႀကီး တစ္ခုစီရွိၾက၏။ ထိုအုတ္ကန္ႀကီးအတြင္း ေရမ်ားျပည့္ရန္အတြက္ ကိုယ္တိုင္ ျဖည့္ၾကရမည္ျဖစ္သည္။ တစ္ျခားတစ္ေယာက္က ျဖည့္ေပးလို႔မရပါ။ သို႔ေသာ္ တစ္ျခားသူမ်ား က `ေဟ့…မိုးေတြရြာေနတယ္၊ မိုးရြာတုန္း ေရခံၾက´ အစရွိသည္ျဖင့္ တိုက္တြန္းႏိႈးေဆာ္မႈကို ေတာ့ အခ်င္းခ်င္း ကူညီေပးႏိုင္ၾကေပသည္။
ရြာေနသည့္မိုးကလည္း အားလံုးအတြက္ ညီမွ်စြာပင္။ မည္သူကိုျဖင့္ပို၍၊ မည္သူ႔ကိုျဖင့္ေလ်ာ့၍ ဘက္မလိုက္။ ေရခံတဲ့သူရႏိုင္ရန္အတြက္ ရြာေနျခင္းျဖစ္သည္။ ကုိယ္စီရွိၾကေသာ အုတ္ကန္ ႀကီးတြင္ ျပည့္သူေတြလည္း ရွိၾကသည္။ မျပည့္ေသး၍ ဆက္လက္ခံေနသူမ်ားလည္း ရွိၾက သည္။ မခံဘဲ ေမွာက္ထားသူမ်ားလည္း ရွိ၏။ ေနာက္မိုးက်မွ ခံေတာ့မယ္ဆိုၿပီး လက္ရွိမိုးေရ ကို မခံေသးဘဲ ေနေနၾကသူေတြမ်ားလည္း ရွိၾကသည္။
မိုးဥတုသည္ကား သမၼာသမၺဳဒၶ ပြင့္ထြန္းေပၚေပါက္ေနသည့္ ဘုရားသာသနာေတာ္ႀကီးႏွင့္ တူ၏။ အုတ္ကန္ကိုယ္စီရွိၾကသူေတြကေတာ့ သံသရာခရီးသြား ေ၀ေနယ်သတၱ၀ါမ်ားျဖစ္ၾက ၏။ မိုးေရခံလို႔ ျပည့္သြားၾကသူေတြကေတာ့ အရဟတၱ မဂ္ဖိုလ္သုိ႔တိုင္ က်င့္ႀကံအားထုတ္ၿပီး သူမ်ားကို ဆုိလိုပါသည္။ မိုးေရ မျပည့္ေသး၍ ဆက္လက္ခံေနသူမ်ားကေတာ့ သတိ၊ ဉာဏ္၊ ၀ီရိယတို႔ျဖင့္ နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္း အက်င့္မွန္တရားမ်ား ျဖည့္က်င့္ေနၾကဆဲ (ပါရမီျဖည့္က်င့္ ေနၾကဆဲ) ပုဂၢိဳလ္တို႔ပင္ ျဖစ္ၾကသည္။ မိုးေရမခံဘဲ ေနေနၾကသူေတြကေတာ့ သတိေမ့ေလ်ာ့ ေပါ့ဆဆႏွင့္ အေပ်ာ္အပါးေနာက္ လိုက္ေနၾကသူေတြ၊ ဒုစရိုက္အမ်ိဳးမ်ိဳးကို ဂုဏ္ယူစြာ ျပဳက်င့္ေနၾကသူေတြ၊ ေသဘို႔ရန္ ေမ့ေနၾကသူေတြ၊ အေလာင္းကစား၊ အရက္ေသစာ၊ မိန္းမ၊ မသမၼာေသာေငြရွာျခင္းတုိ႔ျဖင့္ အခ်ိန္ျဖဳန္းေနၾကသူေတြ(ပါရမီျဖည့္က်င့္ရန္ ေမ့ေလ်ာ့ေနၾကသူ ေတြ) ပင္ျဖစ္သည္။ ယခုရြာသည့္မိုးကို ေသေသခ်ာခ်ာမခံေသးဘဲ ေနာက္ထပ္ရြာမည့္ မိုးက်မွ အစြမ္းရွိသမွ် အားအင္အျပည့္နဲ႔ မိုးေရခံေတာ့မည္ဟူ၍ ေစာင့္ေနသူမ်ားကေတာ့ မေသခ်ာ မေရရာသည့္အေရး ေမွ်ာ္ေတြးလုိ႔ ေငးေမာေနသူမ်ားႏွင့္ တူလွေပသည္။
ဘုရားသာသနာေတာ္ႀကီးသည္ သမုဒၵရာေရတစ္ပြက္ခန္႔အခ်ိန္မွ်သာ ၾကာပါသည္။ သာသ နာပကာလမ်ားကေတာ့ ကမၻာကေဘ ႏွစ္အသေခ်ၤအနႏၲ ၾကားေညာင္းလွ၏။ ဘုရားပြင့္ထြန္း ေပၚေပါက္သည့္ ကမၻာ၌ တစ္ဆူႏွင့္တစ္ဆူအၾကားကာလသည္ပင္ မေရမတြက္ႏိုင္ေသာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ၊ ဘ၀ေပါင္းမ်ားစြာရွိ၏။ ဘုရားပြင့္သည့္ ကမၻာေပၚၿပီးျပန္လွ်င္လည္း ဘုရား မပြင့္ေသာ သုညကမၻာမ်ားက မ်ားစြာဆက္တိုက္ျဖစ္၏။ ထိုသုညကမၻာအတြင္း၌ နိဗၺာန္ေရာက္ ရန္ အျမန္အားထုတ္ႏိုင္သည့္ မဂၢင္တရား ေဟာၾကားႏိုင္သည့္ ဘုရားရွင္မပြင့္ထြန္းသျဖင့္ ကိုယ္တိုင္ သစၥာသိျမင္ႏိုင္ေသာ ပေစၥကဘုရားငယ္မွတစ္ပါး မည္သူမွ် မက်င့္ႀကံ၊ မပြါးမ်ား၊ အားမထုတ္ ႏိုင္ၾကေပ။
ဘုရားရွင္သာသနာေတာ္ႏွင့္ ေတြ႔ႀကံဳခိုက္ ပါရမီျဖည့္က်င့္ျခင္းသည္ နိဗၺာန္ေရာက္ရန္ နီးေသာ အေၾကာင္းျဖင့္ က်င့္ႏိုင္၏။ အေၾကာင္းမူ မဂၢင္ရွစ္ပါး ျမတ္တရားကို သိရွိခြင့္ရေသာ ေၾကာင့္ျဖစ္၏။ ဒါနျပဳကလည္း မဂၢင္တရားႏွင့္၊ သီလေဆာက္တည္ကလည္း မဂၢင္တရားႏွင့္ ပါရမီ(၁၀)ပါးလံုးကို မဂၢင္တရားႏွင့္ တြဲၿပီး က်င့္ႀကံႏိုင္ေသာေၾကာင့္ မိုးဥတုအတြင္း ေရျဖည့္ရာ ၌ လြယ္လင့္တကူ အျမန္ျပည့္ႏိုင္သကဲ့သို႔ျဖစ္ပါသည္။ မိုးကုန္မွ ေရရွာရာ၌ လြန္စြာပင္ပန္းခံႏိုင္ ေသာအေလာင္းေတာ္ႀကီးမ်ားကဲ့သို႔ ဇြဲလံု႔လ၀ီရိယတရား ျပင္းျပင္းထန္ထန္ အားထုတ္ႏိုင္ သူမ်ားသာလွ်င္ ျပင္းထန္ေသာသဒၶါတရားရွိေသာေၾကာင့္ တစိုက္မတ္မတ္၊ စဥ္ဆက္မျပတ္ အားထုတ္ႏိုင္ၾက၏။ သုိ႔ေၾကာင့္လည္း ကာလသတ္မွတ္ခ်က္အတိအက်ျဖင့္ ပန္းတိုင္သို႔ ေရာက္ႏိုင္ၾကျခင္းျဖစ္ေပမည္။
ပကတိသာ၀ကျဖည့္က်င့္သူမ်ားကေတာ့ ပါရမီ ျဖည့္က်င့္ရန္ ကာလ အတိအက် မရွိၾကေပ။ အတိအက်ရွိတာမဟုတ္ဟု သိသျဖင့္ `ျဖည့္မေနဲ႔၊ အခ်ိန္တန္ေတာ့ နိဗၺာန္ေရာက္ လိမ့္´ဟူ၍ အယူမွားမသြားေစႏွင့္။ စဥ္ဆက္မျပတ္ အားထုတ္ခဲ့ျခင္းမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ သတိတရားျဖစ္က ျဖည့္က်င့္လိုက္၊ ေမ့ေလ်ာ့က မျဖည့္က်င့္မိဘဲ လမ္းလြဲသြားလိုက္ျဖင့္ ရွိေနတတ္ေသာေၾကာင့္ အခ်ိန္ကာလ အတိအက်မရွိျခင္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ ဘုရားရွင္လက္ထက္က ပကတိသာ၀ကတို႔ ကို ေဖာ္ျပရလွ်င္ အရွင္ေဗလ႒သီသမွာ ကမၻာတစ္သိန္းတိုင္တုိင္လည္းေကာင္း၊ ဓမၼရုစိမေထရ္ ဆိုလွ်င္ ၾကားကာလ၌ ပဥၥာနႏၲရိယကံက်ဴးလြန္မိေသာေၾကာင့္ ေလးအသေခ်ၤႏွင့္ ကမၻာ တစ္သိန္းတိုင္တိုင္လည္းေကာင္း ပါရမီ ျဖည့္က်င့္ခဲ့ၾကရေပသည္။
ပါရမီျဖည့္က်င့္ရန္အတြက္ ဉာဏ္ႏွင့္ ၀ီရိယတုိ႔ စဥ္ဆက္မျပတ္ရွိေနၾကရန္လိုအပ္ပါသည္။ ဉာဏ္ျဖင့္ မဆင္ျခင္ပဲ အမွားလမ္းလည္း မလိုက္မိေစႏွင့္၊ ၀ီရိယမထုတ္ဘဲ အပ်င္းထူ၍လည္း မေနသင့္။ ျဖည့္ေနသူတို႔အတြက္ ျပည့္ဘို႔ရန္ ေရာက္လာမွာက မလြဲဧကန္ပင္။ သတိဉာဏ္က ေပ်ာ့ ၀ီရိယေတြကေလ်ာ့ေနရင္သာ ပါရမီျပည့္ရန္ဆဲ နိဗၺာန္၀င္ရန္လြဲေနမည္သာျဖစ္၏။
သင္ခန္းစာယူႏိုင္ရန္ သာဓကတို႔ကို ထုတ္ျပလိုပါသည္။ ဘုရားရွင္လက္ထက္က ကုေဋ ရွစ္ဆယ္ႂကြယ္၀ေသာ သူေဌးသားႏွင့္ ထိုမွ်ပင္ခ်မ္းသာေသာ သူေဌးသမီးတို႔ကို မိဘမ်ားက ထိမ္းျမားလက္ဆက္ ေပါင္းဖက္ေပးခဲ့ၾကသည္။ ထိုသူႏွစ္ဦးတို႔သည္ ေရွးဘ၀မ်ားစြာက ပါရမီ ကုသုိလ္တရားတို႔ ဆည္းပူးခဲ့ၾကသူမ်ား ျဖစ္ၾကေပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ယခုတဖန္လည္း ဘုရားရွင္သာသနာႏွင့္ ႀကံဳေတြ႔ေနခိုက္ ပထမအရြယ္မွာ ပါရမီကုသုိလ္အားထုတ္ၾကပါလွ်င္ ေယာက်္ားက ရဟႏၲာ၊ မိန္းမက အနာဂါမ္ျဖစ္ႏိုင္မည့္ ပါရမီတို႔ ပါခဲ့ၾက၏။ ဒုတိယအရြယ္မွာ အားထုတ္ၾကပါလွ်င္ ေယာက်္ားက အနာဂါမ္၊ မိန္းမက သကဒါဂါမ္၊ တတိယအရြယ္မွာ အားထုတ္ၾကပါက ေယာက်္ားက သကဒါဂါမ္၊ မိန္းမက ေသာတာပန္တည္ၾကမည္ျဖစ္ေသာ္ လည္း စတုတၳအရြယ္သို႔တိုင္ ေရာက္ခဲ့ခ်ိန္မွာေတာ့ ေတာင္ေမြးေတာင္ အႏိုင္ႏိုင္ဆြဲကာ ခြက္လက္ဆြဲ ေတာင္းစားရသည့္ အေျခအေနသို႔ ေရာက္သြားေသာေၾကာင့္ ဉာဏ္ကလည္း မရွိေတာ့၊ ၀ီရိယကလည္း ခြန္အားေတြ မျပည့္၀ေတာ့သည့္အတြက္ ပါရမီျပည့္ေအာင္ မျဖည့္ဆည္းႏိုင္ၾကဘဲ ျမင့္ျမတ္သည့္အျဖစ္ကို လက္လႊတ္ဆံုးရံႈးရရွာေလသည္။
ဘုရားရွင္လက္ထက္ ပုဏၰားတစ္ဦးမွာလည္း အနည္းငယ္ေသာအခ်ိန္ကာလမွ် ဉာဏ္၊ ၀ီရိယ စုိက္ထုတ္လုိက္ပါလွ်င္ ေသာတာပန္တည္ႏိုင္သည့္ ပါရမီေတြ ရွိခဲ့ပါေသာ္လည္း မျဖည့္ဆည္း လိုက္မိေသာေၾကာင့္ ပါရမီျပည့္ဘို႔ အလွမ္းေ၀သြားရရွာခဲ့ျပန္သည္။ အေၾကာင္းမွာ- ထိုပုဏၰား သည္ ဘုရားရွင္ေဟာၾကားလိုသည့္ တရားေတာ္ကို အက်ယ္တ၀င့္နာၾကားမွ ေသာတာပန္ တည္ႏိုင္မည့္ ပါရမီရွိေသာ္လည္း မက်ဥ္းမက်ယ္မွ်သာ နာၾကားၿပီး အိမ္မႈကိစၥေနာက္ဆန္ တင္းကာ ျပန္သြားသည့္အတြက္ေၾကာင့္ ျမင့္ျမတ္သူျဖစ္ဖို႔အေရး ေ၀းသြားရရွာေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ပါရမီျဖည့္က်င့္ရာ၌ ဉာဏ္ႏွင့္ ၀ီရိယတို႔ စဥ္ဆက္မျပတ္ ရွိေနရန္ အေရးႀကီး ေၾကာင္း နားလည္မိပါသည္။
နိဗၺာန္ေရာက္ရန္ ပါရမီျဖည့္က်င့္ရာ၌ စကၠန္႔ပိုင္းမွ် လိုေနသည္ ျဖစ္လင့္ကစား ထိုကာလမွ် ေသာအခ်ိန္သည္ လြန္စြာအေရးႀကီးလွ၏။ ထိုအခ်ိန္၌ အားေလွ်ာ့မိပါလွ်င္ နိဗၺာန္ႏွင့္ ေ၀းသြား ႏိုင္ေပသည္။ ပါရမီျပည့္ရန္လိုေနသည့္ ၾကားကာလအတြင္း၌ မအိပ္မစား မည္မွ်ပင္ အားထုတ္ေသာ္လည္း မရႏုိင္ဘဲ ရွိေနတတ္သည္။ ပါရမီ၏သေဘာမွာ မည္မွ်နက္နဲ က်ယ္၀န္း လိုက္ပါသနည္း။
ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦး၏ ပါရမီရင့္က်က္ခ်ိန္တန္ၿပီ၊ ပါရမီရက္က်က္ခ်ိန္ မတန္ေသးသည္ကို ဘုရားရွင္ သာလွ်င္ သိေတာ္မူေလသည္။ ဘုရားရွင္လက္ထက္က ဒါ႐ုစိပုရိဗိုက္ႀကီးသည္ ဘုရားရွင္အား ေတြ႔လိုေဇာျဖင့္ တစ္ညတာခရီးကို မနားတမ္းလာခဲ့ရာ နံနက္မိုးေသာက္ အလင္းေရာက္ ခ်ိန္တြင္ ဘုရားရွင္ရွိရာေက်ာင္းသို႔ေရာက္၏။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ဘုရားရွင္က ေနာက္ပါရဟန္း ေတာ္မ်ားႏွင့္အတူ ဆြမ္းခံႂကြေနေသာေၾကာင့္ ဒါ႐ုစိပုရိဗိုက္ႀကီးက ဘုရားရွင္ဆြမ္းခံသြားရာ ေနာက္သို႔ လိုက္ေလ၏။ ဘုရားရွင္ကို ေတြ႔ေသာအခါတြင္-
ပုုရိဗိုက္။ ။`ျမတ္စြာဘုရား၊ တပည့္ေတာ္အား နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္း တရားေတာ္ကို ေဟာၾကားေတာ္မူပါဘုရား။´
ဘုရားရွင္။ ။`ခ်စ္သား၊ တရားေဟာခ်ိန္ မတန္ေသးေပ၊ ဆိုင္းင့ံဦး။´
ထုိသို႔ သံုးႀကိမ္တိုင္ေအာင္ တရားေတာင္းရာ ဘုရားရွင္ကလည္း သံုးႀကိမ္တိုင္တိုုင္ပင္ ဆိုင္းငံ့ ခိုင္းေလသည္။ ေနာက္ဆံုး၌ ပုရိဗုိက္ႀကီးက- `အရွင္ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္လည္း ဘယ္အခ်ိန္ေသရမည္ မသိပါ၊ အရွင္ဘုရားကလည္း ဘယ္အခ်ိန္ ပရိနိဗၺာန္စံ၀င္မည္ မသိႏိုင္ ပါ။ တပည့္ေတာ္အား သနားငဲ့ညွာေတာ္မူၿပီး တရားေဟာၾကားေပးေတာ္မူပါဘုရား´ ဟူ၍ ေလွ်ာက္ေသာအခါတြင္ ဗုဒၶျမတ္စြာသည္ ပုရိဗုိက္ႀကီး၏ ပါရမီရင့္က်က္ခ်ိန္တန္သည္ကုိ သိေတာ္မူသျဖင့္ ေလးပါဒမွ်သာရိွေသာ တရားေတာ္ကို ေဟာၾကားလိုက္ရာ တရားအဆံုးမွာ ပင္ ဒါ႐ုစိပုရိဗုိက္ႀကီး ရဟႏၲာျဖစ္ေတာ္မူေလသည္။
ထို၀တၳဳ၌ သတၱ၀ါအေပါင္းတို႔ကို မဟာက႐ုဏာထားေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရားအေနျဖင့္ တရားေတာင္းေနသူကို ခ်က္ခ်င္းတရားမေဟာဘဲ ဆုိင္းငံ့ခိုင္းေနျခင္းသည္ တရားမေဟာခ်င္၍ မဟုတ္ေပ။ ၎၏ ပါရမီရင့္က်က္ခ်ိန္ကို ေစာင့္ေနသည္ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ ေဟာခ်ိန္မတန္ေသး ဟူ၍ ပါရမီမရင့္က်က္ေသးမွီ ၾကားကာလအတြင္း တားေနျခင္းမွ်သာျဖစ္ေပသည္။ ပါရမီ ရင့္က်က္ခ်ိန္လည္းေရာက္ေရာ ၎၏ ျဖည့္က်င့္ခဲ့သည့္ ပါရမီကုသုိလ္အေလ့ႏွင့္ ကိုက္ညီ ေသာတရားကို အံ၀င္ခြင္က်ျဖစ္ေအာင္ ေဟာၾကားေတာ္မူလိုက္သျဖင့္ ခဏအတြင္းပင္ ဒါ႐ုစိပုရိဗိုက္ႀကီး အရဟတၱဖိုလ္သို႔ ဆိုက္ေရာက္ေတာ္မူရျခင္းျဖစ္ေပသည္။
မဟာသာ၀ကႀကီးျဖစ္သည့္ အရွင္အာနႏၵာမေထရ္ျမတ္သည္လည္း ဘုရားရွင္ႏွင့္ အခ်ိန္တိုင္း အနီးကပ္ေနရ၊ ဘုရားရွင္ ေဟာထားသမွ်ေသာ တရားေတာ္တိုင္းကို ျပန္လည္နာၾကားရ၊ ႏႈတ္၌ပင္ တစ္လံုးမက်န္ အာဂံုေဆာင္ႏိုင္ရျငားေသာ္လည္း အရဟတၱဖိုလ္သို႔ မဆိုက္ေရာက္ ႏိုင္ဘဲ ေသာတာပန္အျဖစ္ႏွင့္သာ ဘုရားရွင္ ပရိနိဗၺာန္စံၿပီးသည့္ေနာက္ သံုးလတိုင္ပင္ ေနခဲ့ရေလသည္။ ဇြဲနပဲႀကီးစြာ အားထုတ္ေသာ္လည္း မရခဲ့။ ပထမအႀကိမ္ သံဃာယနာတင္ မည့္ တစ္ရက္အလိုက်မွသာ ရဟႏၲာျဖစ္ေတာ္မူေလသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ပါရမီျဖည့္က်င့္ရာ၌ ျဖည့္က်င့္ေနရမည့္အလုပ္က ကိုယ့္အလုပ္၊ ျပည့္သြားမွာက ဓမၼအလုပ္ဟူ၍ ခြဲျခားစြာသိထားသင့္ေပသည္။ သာ၀ကဉာဏ္အရာမွာ ပါရမီလိုသည္၊ သာ၀က ဉာဏ္အရာမွာ ပါရမီမလိုဘူးဟူ၍ ျငင္းခုန္ၿပီးလည္း မေနႏွင့္။ သတၱ၀ါတိုင္းအတြက္ နိဗၺာန္ ေရာက္ရန္ ပါရမီကုသုိလ္အားမထုတ္ဘဲ ေရာက္ရိုးထံုးစံမရွိဟူ၍သာ တစ္ထစ္ခ်မွတ္ယူ၊ ျဖည့္က်င့္သူတို႔သာလွ်င္ အလိုရွိရာေရာက္ႏိုင္ပါမည္။ ဥပမာ- မသြားဘဲထိုင္ေနလွ်င္ ခရီးမတြင္ သကဲ့သုိ႔ျဖစ္ေခ်သည္။ စကၠန္႔တိုင္းသြားေနက စကၠန္႔တိုင္း ခရီးတြင္ေနမည္။ ယခုလို ဘုရားသာသနာအတြင္း ျဖည့္က်င့္ခြင့္ရသည့္ ပါရမီကုသိုလ္ထူးမ်ားမွာ အခ်ိန္တိုင္း စိန္စီထား ေသာစကၠန္းမ်ားဟူ၍ တန္ဘိုးထားရမည့္ အခ်ိန္တို႔ပင္ ျဖစ္ေပသည္။
သတၱ၀ါအားလံုး ေဘးရန္ေၾကာင့္ၾက ဆင္းရဲကင္း၍ ေကာင္းက်ိဳးလိုရာဆႏၵျပည့္၀ႏိုင္ၾကပါေစ။ စကၠန္႔တိုင္း ပါရမီကုသုိလ္တရားမ်ား ျဖည့္က်င့္ဆည္းပူး အားထုတ္ႏိုင္ၾကပါေစ။
စာေရးသူ - ထြန္းထြန္းလိႈင္
No comments:
Post a Comment